Jaka psychoterapia?

Wszyscy psychoterapeuci INZPiRO podlegają regularnej superwizji, która jest prowadzona przez certyfikowanych Superwizorów znaczących towarzystw psychoterapeutycznych.

Oto przykładowe rodzaje psychoterapii prowadzonej w INZPiRO:

• Psychoterapia poznawczo-behawioralna
• Psychoterapia Gestalt
• Psychoterapia humanistyczna
• Psychoterapia psychodynamiczna.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna

W koncepcji poznawczo-behawioralnej szczególną rolę przypisuje się myślom i działaniom. Człowiek postrzegany jest jako samodzielny podmiot, który przetwarza wiadomości napływające do niego ze środowiska i wytwarza odpowiednią reakcję. Psychoterapia poznawczo-behawioralna skupia się głównie na diagnozie i zmianie dysfunkcyjnych przekonań i zachowań utrudniających codzienne funkcjonowanie. Na początku ustalony zostaje jeden problem, który będzie przedmiotem terapii. Terapeuta uczy pacjenta konkretnych procedur i w ten sposób po pewnym czasie pacjent staje się terapeutą dla samego siebie. Pacjent wykonuje prace domowe, które są przedłużeniem edukacji, która odbywa się na terapii. Ważną rolę pełnią również eksperymenty behawioralne, które mają na celu zebranie danych dotyczących siebie i świata albo ćwiczenie nowych umiejętności w praktyce. Psychoterapia poznawczo-behawioralna ma jasną strukturę i jest nastawiona na konkretny cel. Najczęściej jest to psychoterapia krótkoterminowa.

Psychoterapia Gestalt

Gestalt to humanistyczna szkoła pomocy psychoterapeutycznej. Jej istotą jest poszerzanie świadomości. Większa świadomość własnych emocji, własnego ciała, większa świadomość otoczenia, pozwala zobaczyć co jest przyczyną naszych problemów. Im bardziej człowiek jest świadomy, tym bardziej jest wolny, doświadcza swoich możliwości i lepiej radzi sobie z trudnościami. Zadaniem psychoterapeuty Gestalt jest towarzyszenie klientowi w jego drodze poszukiwania sensu, w rozwoju i możliwości dokonywania zmian. Psychoterapia Gestalt uczy poznawać swoje potrzeby, pragnienia i uczy ich wyrażania.

Psychoterapia humanistyczna

Istotą podejścia humanistycznego jest wewnętrzne doświadczenie tego co jest „tu i teraz”. Na to doświadczenie składają się nie tylko doznania zmysłowe, ale też myśli, emocje, doświadczanie własnego ciała, świadomość siebie samego. Od tego doświadczenia można być blisko lub daleko, można przebywać głównie w przeszłości czy też przyszłości. Można doświadczać tylko myśli lub wyobrażeń, a nie doświadczać emocji. Leczące, według podejścia humanistycznego, jest przede wszystkim zbliżanie się pacjenta do całościowego doświadczania siebie w swoim niepowtarzalnym tzw. „tu i teraz”. Ze względu na tę niepowtarzalność zasadniczym ekspertem w terapii jest sam pacjent, terapeuta jest przede wszystkim towarzyszem drogi.

Podłoże filozoficzne dla podejścia humanistycznego stanowią przede wszystkim: fenomenologia, filozofia egzystencjalna i filozofia dialogu. Wyrazem tego jest postawienie akcentu na „jak?”, a nie „dlaczego?”, zaakcentowanie niepowtarzalności i autentyczności jednostki oraz relacji „ja –ty”.

Podejście humanistyczne jest ściśle związane z podejściem egzystencjalnym – oba wyrastają z tych samych przesłanek filozoficznych. Podejście egzystencjalne akcentuje wolność człowieka, sferę wartości, sens życia, dodaje do „tu i teraz” aspekt przyszłości opartej na głębokim wewnętrznym doświadczeniu a do psychiki – obszar ducha.

Psychoterapia psychodynamiczna

Psychoterapia psychodynamiczna jest jedną z odmian psychoterapii wglądowej, co oznacza, że zakłada istnienie nieświadomego życia umysłowego, które wpływa na jakość życia realnego.

Charakterystycznym dla tej teorii jest założenie, że jednym z najważniejszych ludzkich pragnień jest tworzenie związków z innymi ludźmi. Sposób nawiązywania i utrzymywania relacji kształtuje się w dzieciństwie i jest pochodną relacji z opiekunami, jakimi zazwyczaj są rodzice. Oznacza to, że pochodzące z przeszłości wzorce funkcjonowania interpersonalnego mają wpływ na jakość teraźniejszych relacji z innymi ludźmi.

Wczesnodziecięce relacje z opiekunami mają nie tylko wpływ na obecne funkcjonowanie interpersonalne, ale także na sposób „traktowania siebie”, czyli mniej lub bardziej adekwatnego rozpoznawania swoich zasobów i ograniczeń.

Celem terapii jest lepsze poznanie siebie, swoich możliwości i sposobów radzenia sobie z ograniczeniami, a także rozpoznanie nieświadomych wzorców wchodzenia i utrzymywania relacji z innymi ludźmi, co daje szansę na bardziej adekwatne spostrzeganie siebie, uwalnia od nieadaptacyjnych ograniczeń, umożliwia budowanie bardziej satysfakcjonujących relacji opartych na rzeczywistym doświadczeniu.