Gdy nie czuje się nic, to problem, ale gdy czuje się za dużo naraz albo zbyt intensywnie, to także stan trudny do zniesienia. Trudno się wtedy rozeznać, co się w ogóle czuje, najczęściej pomieszanie i bezsilność. Można się także bać siły swoich uczuć. Wtedy często próbuje się je wyciszyć, stłumić. Sięga się po substancje psychoaktywne, autoagresję, używa nieświadomie rozmaitych mechanizmów obronnych, takich jak racjonalizacja, wyparcie czy projekcja. Często chce się, aby uczucia po prostu zniknęły. Ale niewyrażone emocje nie znikają, zostają jedynie usunięte ze świadomości i wychodzą często pod postacią dolegliwości somatycznych, ataków paniki, bezsenności czy uzależnień. Wiele osób boi się swojej złości. Gniew bywa kojarzony z przemocą. To nieporozumienie. Złość jest ważnym i potrzebnym uczuciem, bo mówi, gdzie są nasze granice, bez niej jesteśmy bezbronni. Dzięki niej także sięgamy po to, na czym nam zależy. Nie należy tłumić złości jako uczucia, ale trzeba się nauczyć jak ją wyrażać w cywilizowany sposób. Wszystkie uczucia są OK, są informacją mówiącą, że czegoś pragniemy lub nie chcemy, że coś jest dla nas ważne, że na kimś nam zależy. Są naszymi drogowskazami. Bez nich gubimy się jak statki we mgle. Czasami uczucia wydają się kłębowiskiem emocji, nie do rozplątania. Czasami jedne uczucia maskują inne. Na przykład wydaje nam się, że jesteśmy smutni, a w gruncie rzeczy od bardzo dawna tłumimy gniew. Albo jesteśmy drażliwi, wszystko nas denerwuje, wybuchamy złością, a w istocie przepełnia nas lęk. Można się pogubić w swoich uczuciach. Jeśli w dzieciństwie nie mieliśmy opiekunów, którzy umieli nazywać nasze uczucia i często reagowali na niektóre z nich niepokojem lub urazą, to w dorosłym życiu będziemy mieli kłopoty z wyrażaniem uczuć. Jeśli nasze uczucia były niezauważane, lekceważone, to także nie nauczymy się ich obsługi. Psychoterapia może pomóc w nawigowaniu po świecie swoich uczuć. Można nauczyć się panowania nad wyrażaniem swoich uczuć. Wszystkich uczuć.